Pierwsza indywidualna wystawa Halila Petüka „Ogród ciszy” jest otwarta dla zwiedzających w Kairos: Spokojny chłód

W swojej pierwszej wystawie indywidualnej „Ogród ciszy” Petük skupia się na związkach między obrazem, pamięcią i stratą, ukazując je w przepuszczalnych powierzchniach i mglistych krajobrazach. Wykorzystuje techniki akrylowe i olejne na płótnie, łącząc takie elementy obrazu fotograficznego, jak kadrowanie, rozmycie i światło, z językiem malarstwa. Artysta rozwija sposób myślenia wizualnego, który skupia się bardziej na zapamiętywaniu niż na jasności.

NIEPEWNOŚĆ ŻYCIA

Prace prezentowane na wystawie można podzielić na trzy kategorie. Powierzchnie, które pojawiają się w umyśle podczas podróży, obrazy, na których postacie znajdują się na pierwszym planie, oraz kompozycje leśne dające wrażenie spaceru po niesamowitym lesie. Wspólną cechą wszystkich z nich jest to, że są rozmazane. Artysta wykorzystuje w swoich pracach rozmycie jako cechę charakterystyczną. Petük wyjaśnia to następująco: „Kiedy zaczynałem rysować, rysowałem wyraźniej. Potem zdałem sobie sprawę, że historie, które towarzyszyły mi w drodze, były również niejasne. Ponieważ życie jest również trochę niejasne. Życie jest niepewne. Życie i tak pojawia się w tej niejasności. Pojawia się w niepewności”.

„Chciałem opowiedzieć historie o rzeczach, które napotkałem w naturze, rzeczach, które wszyscy napotykamy, ze zdrowym rozsądkiem. Myślałem, że silni, słabi, niedopasowani, piękni, brzydcy ludzie mogą być opowiedziani w drzewach i za pomocą drzew. Zacząłem tworzyć kompozycje leśne” – mówi Petük, wyjaśniając, jak powstały jego obrazy, które wywołują niepokojący dreszcz. Podczas malowania tych obrazów zauważył, że cyprys powtarza się w jego pracach i stwierdził, że zaczął badać historię cyprysu, mówiąc: „Pomyślałem, dlaczego te motywy się powtarzają?” Opowiada swoją historię w następujący sposób: „Widziałem historię w mitologii. Dzieje się ona między Apollonem i Kiparissosem. Kiparissos jest pasterzem. Apollo jest w niej zakochany. Kiparissos ma jelenia i jest łucznikiem. Pewnego dnia, gdy ćwiczyli łucznictwo, Apollo, zazdrosny o nią, zmienia kierunek strzały i sprawia, że ​​Kiparissos zabija swojego jelenia. Kiparissos szaleje. Płacze i traci kontrolę. W końcu błaga Apollina: „Zabierz także moje życie, ja też chcę umrzeć”. Apollo zdaje sobie sprawę z tego, co zrobił. Zamienia Kiparissosa w nieśmiertelne drzewo cyprysowe. Dlatego cyprys jest symbolem żałoby w mitologii zachodniej. Tego typu historie bardziej skierowały mnie w stronę kompozycji drzew i lasów. Byłem również pod wielkim wrażeniem słów Johna Bergera w jego książce „Train Tracks”: „Drzewo jest nagie, ale ukrywa zmarłych”.

Wystawę Petüka „Ogród ciszy”, która skłania nas do myślenia o rodzinie, drogach, wspomnieniach, żałobie, niepokoju i przepaści między obrazem a znaczeniem, można oglądać w Kairos do 14 czerwca. Spokojny chłód dobrze zrobi twojej duszy.